Sa Aurora Blvd.

'top n shop! 'top n shop!

Sigaw ni Manong Barker,

'top n shop! 'top n shop!

PUP! PUP!

May mga pasahero,

Sasakay, maiinip,

At kung anu-anong trip,

Hihintaying mapuno ang dyip.

Lalapit siya sa kundoktor,

O kaya nama'y sa drayber,

Ihahanda ang palad,

Para sa konting mamiso.

Lalarga na ang dyip,

May darating ulit na bago,

Handa ulit ang boses niya,

Para sa konting patak ng barya.

Natanong ko sa isip ko,

Shet! Kasya kaya ito,

Sa sikmurang kumakalam,

At sa pamilyang nag-aabang?

Sa pagbagtas sa daan,

Iba't ibang mukha ng lipunan.

Minsa'y masaya,

Pero kadalasa'y nakalulungkot.

Makikita ang mga musmos,

Nakahubad at walang mga saplot.

Ang mga magulang,

Saan kaya mahahanap?

Maaring naghahanap,

Pantawid laman-ng-tyan,

Pero maaari ring,

Nagpapaliit lamang ng utak.

Ewan ko ba.

Pero sino bang sisisihin?

Sila ba, Ako ba?

O ang mas malaking institusyong,

Dapat tumutulong sa masa?

Malay ko.

Malay mo rin?

Tangina.

Paki ba natin?

Hayaan na lang.

Punyeta.

Sila naman ang nagugutom,

Basta ako,

Palagi lang may pagkain.

Wala naman tayong puso,

Kung meron man,

Short-term lang ang nararamdaman.

Ganito naman talaga.

Alam ko na!

Pakain na lang tayo sa sistema.

Isang sistemang,

Nagsanay sa'ting maging tanga.

Ayaw naman nating pumayag

Na maging tanga,

Edi, lahat nang ito'y ilusyon na lang.

Ilusyong realidad talaga.

*Naisulat noong Ika-15 ng Pebrero, 2012. (note in facebook)